حتی فکرشم نکن تنها بری هر جا بری هستم یه تیکه از قلبمی درد میکنی آروم بگیر خستم
نوازش با دستات جوره ولی حیف که دستات دوره

الان نرو که درگیره پاییزم تنهام نذار بی تو بهم میریزم
بارون میاد تو باید باشی باهام بارونیمو بندازی رو شونه هام

عشقه توئه که نترسم میکنه هوای تو منو آدم میکنه
میبینی که من تو آتیشم نرو نه وقتش نیست الان از پیشم نرو

با من بمون اگه یه برگه خسته دست بادم حتی اگه حتی کسی نمونده که بیفته یادم
بازم خدا بدترین لحظه میرسه به دادم

با من بمون حالا که حال زندگیم وخیمه رهام نکن وسط رویاهای نصفه نیمه
وقتی دلم دار و ندارشو باهات سهیمه

چشمامو بستم بری برو ولی عاشق که ترسو نیست
طاقته ندیدنت دیگه با این چشمای کم سو نیست

زندگیم میره به باد میره به باد چون بی قراریتو روزای خوبم میاد اگه یکم طاقت بیاری تو
با من بمون اگه یه برگه خسته دست بادم حتی اگه حتی کسی نمونده که بیفته یادم

بازم خدا بدترین لحظه میرسه به دادم
با من بمون حالا که حال زندگیم وخیمه رهام نکن وسط رویاهای نصفه نیمه
وقتی دلم دار و ندارشو باهات سهیمه

(/\)

آدم‌های دنیای هرکس دو دسته هستند. آدم‌های داشته و نداشته.
آدم‌های داشته همان کسانی هستند که کنارشان غذا می‌خوری، راه می‌روی و حتی می‌خندی.. آدم‌های داشته یعنی همان آدم‌های روزمره! هر روز میبینی‌شان، چشم توی چشم می‌شوید اما.. دسته دوم آدم‌های نداشته هستند... همان‌ها که حسرت داشتن‌شان توی دلت مدام بالا و پایین می شود اما نباید که داشته باشی‌شان! چون اگر به تو تعلق داشته باشند، می‌شوند آدم روزمره! اصلا قشنگی این آدم‌ها به نداشتن‌شان است. باید از دور نگاه‌شان کنی.. بعد بودن‌شان را قاب بگیری و بچسبانی بهترین جای دلت!

واقعیت این است که ما بیشتر از آدم‌های داشته، با آدم‌های نداشته‌مان زندگی می‌کنیم. همین‌ها هستند که به زندگی‌مان عمق می‌بخشند. همین‌ها هستند که امید را در دل‌مان زنده می‌کنند. گریه و خنده‌مان را میفهمند و سکوت‌مان را ترجمه می‌کنند. نداشتن این آدم‌ها درد دارد اما قشنگی زندگی به همین نداشتن آدم‌هاست.. به این است که از دور نگاه‌شان کنی و لبخند بزنی و بگویی:
آدم نداشته.. اگر بدانی چقدر دوستت دارم

(/\)